Enige weken geleden zat ik buiten wat naar de kabbelende vijver te kijken. De boom (Es) die bij de buren staat, die half over mijn tuin hangt en waar ik graag tegen praat wiegde zachtjes heen en weer in de wind. Ineens hield deze stil en mijn aandacht ging naar rechts waar een mannetjes mus aan kwam vliegen, met een vrouwtje. Op zich is dat niet heel bijzonder, toch keek hij mij aan en bracht het vrouwtje naar de vijver. Ondertussen zat ik haar aandachtig te bekijken, ze mankeerde wat. Het bekje kon niet goed dicht en ik zag dat ze moeite had met drinken....met vliegen ook. Langzaam stond ik op en liep een stukje dichterbij, zij niestte maar had niet de puf om op te vliegen....het mannetje keek nogmaals naar mij en vloog weg. Hij had haar gebracht alsof hij wilde zeggen " wil jij haar verder helpen?".
Ik nam weer wat afstand om haar niet bang te maken, ook al leek ze totaal niet angstig voor mij. Ondertussen dacht ik na hoe ik kon helpen, het snaveltje zou niet te repareren zijn....als ze niet goed kon drinken of eten zou ze dood gaan. Het is de natuur, maar diezelfde natuur bracht haar wel bij mij dus tja...wat nu?
Inene bedacht ik mij dat ik nog wat zacht fruit in de koelkast had, dat fijngeprakt moest voldoende voeding, vocht en vitaminen geven om haar te helpen en tja anders had ik mijn best gedaan.
Met het prakje weer naar de vijver gegaan was het vrouwtje weg, ik keek in de tuin maar zag haar niet....dit was echt een dikke mus, vele malen dikker als alle anderen die hier komen...daarbij was die snavel duidelijk te herkennen....maar waar was ze nou?

Terug op mijn plekje in de tuin vroeg ik me af waarom het mannetje haar bracht en ze nu verdwenen was.....ineens bedacht ik mij dat ik de boom kon vragen aan de mus door te geven dat er voedsel voor haar lag? Beetje glimlachend om mijn gedachten vroeg ik de boom om door te seinen....
Groter werd mijn verbazing toen de boom duidelijk waaide....terwijl al het andere stil bleef....zag ik het wel goed?
Nog geen halve minuut later verschijnen er een stuk of 15 mussen die plaats nemen op de schutting....ik kijk en wacht af maar zie haar niet......dan komt ze vanuit de andere kant aangevlogen en ontroert kijk ik toe hoe ze eet van het prakje, terwijl de anderen verder vliegen.

In de dagen die volgen komt ze met regelmaat terug om uit de vijver te drinken, het gaat beter en ze niest niet meer...het snaveltje blijft echter scheef en kan niet meer dicht....ik hoop zachtjes dat ze het zal redden.

In de tijd die volgt blijft ze komen en gaan, met anderen, maar ook alleen. Plots gisteren was ze er weer, en kwam dichterbij.
De kinderen en ik zaten onder de veranda en ze liet zich duidelijk zien..hikkend en uitgeput rustte ze uit. Ik stond op om haar nader te bekijken...en vroeg me af of ik iets moest doen....de hipte bij mij vandaan dus ging ik maar weer zitten. Daarop kwam ze terug, en kwam onder de veranda naar ons toe en keek naar mijn dochter... " ze is weer ziek he mama" terwijl ik opstond om eten voor de mus te pakken, zegt mijn dochter " je moet haar eten geven" ...tegelijk.
En dus maakte ik wat vogelvoer met fruit en legde dat weer neer...dit maal wachtte ze en at ze direct.