Wijsheid van de Tolteken.

Na het lezen van de boeken over de Tolteken die leefden van de 10e tot de 12e eeuw in Mexico, heb ik besloten om die teksten in mijn eigen woorden neer te zetten. Bij het lezen van die teksten had ik het idee in mijn eigen dagboek te lezen. Alle ervaringen die ik de afgelopen 4 jaar ben ondergaan komen terug in deze teksten. Ik vind het prachtig om te zien dat wat ik heb ervaren niet nieuw is maar al duizend jaar bestaat. Wat ik dan jammer vind is dat op deze teksten een copyright is gezet waardoor het niet zonder meer mag worden gedeeld met iedereen. Daarom heb ik besloten om dat in mijn eigen woorden te doen en hoop dat het daarmee zoveel mogelijk zal worden gedeeld met iedereen. Veel plezier met het lezen en het eventueel toepassen ervan in je eigen leven.

Verwond door gedachten

In feite zijn we allemaal Goeroe. We kunnen precies dat creëren dat wat we denken te kunnen. Wij maken met onze eigen gedachten onze eigen ik. We leven door te kopiëren wat we om ons heen zien en gaan steeds meer geloven in de illusie die we hebben gemaakt van onszelf. Als we met anderen in contact komen creëren we rollen die we gaan spelen en het spel is begonnen. We maken een beeld van anderen en van onszelf. We vinden dat terug in allerlei (religieuze) teksten, maar vaak lezen we het en leggen het naast ons neer. De illusie groeit op die manier met de jaren. Iedereen heeft de macht om zijn eigen ik te creëren en het enige verschil met een ander komt in uitdrukking tot de acties die je neemt. Je hebt nu alles voor jezelf gecreëerd: je verleden, je overtuigingen, je conditioneringen, je rollen en maskers en oefent daar jaren in om die te perfectioneren. Als het diep tot je doordringt dat wij dit allemaal kunnen en doen, kun je ook de illusie daarvan inzien. Je hebt geleerd om boos, verdrietig of jaloers te zijn en daarmee geleerd om de realiteit even te verdringen. De mensen om je heen zullen je vertellen dat het bij het leven hoort dus zul je hier ook van overtuigd gaan raken. Maar heeft het wel nut om de werkelijkheid weg te stoppen?

Bij onze geboorte hebben we een natuurlijke emotie meegekregen en dat is angst. En het is goed dat we dit hebben gekregen want dat behoedt ons voor gevaar. Wij breiden echter deze angst uit met onze illusies door woede, angst, haat en jaloezie. Door te vergelijken met anderen wordt onze angst groter en groter en leren wat het is om te lijden. Om dit alles niet al te erg te maken creëren we iets anders: het ontkenningssysteem. We leren onszelf en anderen te bedriegen en als we denken dat we gelijk hebben, hebben we “gewonnen” en leveren daarmee ons geluk en onze vrijheid in.

Als wij dus alles geloven wat we hebben gecreëerd, leven we in wat de Tolteken noemen de Helledroom. De Hel is de plaats van het lijden, de oorlog, geweld, haat, etc. We leren allemaal om deze dromen te dromen. Als kind beginnen we met laten we zeggen 5% angst en 95% liefde en handelen daar naar. Bij volwassenen kunnen deze percentages zelfs volledig zijn omgedraaid. Als we beseffen dat iedereen zijn eigen droom droomt en veel angsten zelf heeft gecreëerd, kun je aanschouwen hoe mensen hun droom leven en alleen maar medeleven tonen omdat zij dit (nog) niet beseffen. Wat voor anderen een drama kan zijn, kan voor jou een komedie zijn. Het is maar hoe je het spel speelt. Het lijkt soms wel alsof we hiertoe gedwongen zijn, maar we hebben het zelf allemaal gemaakt.

Kunnen wij nu ook de andere kant op lopen? Als je dit doet zul je merken dat het echt kan. Alle angst om de andere kant op te lopen blijkt in ene ongegrond. Daar we dit nooit hebben gedaan lijkt het eng en is het nieuw, maar op het moment dat we het gedaan hebben blijkt het allemaal mee te vallen. Als kind kunnen we onbezorgd spelen. We denken niet aan het verleden of de toekomst of wat anderen van ons denken. Maar dan krijgen we te maken met volwassenen. Die zijn besmet met het virus angst en hebben geleerd om te handelen om straf te ontlopen of beloond te worden. En die ziekte is zo besmettelijk dat wij er steeds meer in geloven dat dit bij het leven hoort. Dus worden we geconditioneerd en doen we aannames (overtuigingen). We leren ons net zo te gedragen als zij (rolmodel). We leren goed genoeg te zijn voor onze omgeving (alsof dat zou kunnen!). We passen ons aan naar het gemiddelde en raken onze onschuld kwijt. We worden bang om afgewezen te worden en creëren maskers waarachter we ons verschuilen. We creëren steeds meer een beeld van onszelf en anderen van ons. En wat gebeurd er als die beelden niet meer matchen? We lijden, want we willen belangrijk worden, we willen iets bereiken in het leven. We willen geleefd hebben en door dit streven vergeten we te leven.

***

Volwassen worden

Vanaf jongs af aan creëren wij een illusie omdat wij het niet begrijpen. Wij worden gestraft voor dingen, terwijl wij aan het spelen en het ontdekken zijn. En we begrijpen dit niet. Ineens hebben spullen waarmee we spelen een “waarde” en worden ouders (en andere leraren) boos op ons. Dan wordt er naar ons geschreeuwd of krijgen we slaag. De boosheid wordt op ons losgelaten en wij trekken die persoonlijk aan omdat we niet beter weten. We kijken om ons heen en zien allemaal mensen die gekwetst kunnen worden. Wij zijn in onze jeugd afhankelijk van die mensen en denken dat zij alles weten. Zij zorgen voor ons, dus dienen wij hier dankbaar voor te zijn. Hoe kan dit als ze boos op ons worden? We leren dus al heel snel om te doen wat van ons wordt verwacht. En we leren alle regeltjes wat wel en niet goed is. Daarbij weten we vaak niet waarom dat zo is en nemen dan genoegen met het antwoord: nu daarom of omdat ik het zeg. Wij vinden dat oneerlijk, maar kennelijk is het niet anders. Soms proberen we zelf uit te zoeken of iets klopt en doen daarbij allerlei aannames. We gaan vervolgens op zoeken naar het bewijs en zullen dit altijd vinden. Hiermee ontstaan onze overtuigingen. Deze zijn dus vaak helemaal niet berust op de waarheid, maar op onze eigen aannames. Ik plaats van dus verder te spelen en te onderzoeken bouwen we één grote illusie op, waar we zelf steeds meer in geloven. We worden steeds meer een kopie van de mensen om ons heen en verliezen steeds meer onze onschuld, vrijheid en liefde. We leren steeds meer om angstig te worden (als we maar niet worden gestraft) en bouwen zo onze eigen gevangenis. Onze ervaringen zorgen steeds meer voor gedachte/emotie-koppelingen zoals angst, woede, verdriet en schuldgevoel. Als kind werden we boos en speelde een minuut later weer met iedereen. Hoe meer je hebt ervaren, hoe meer je gelijk wilt hebben en het kan niet anders dan dat je andere mensen en jezelf pijn gaat doen. Je bent gefrustreerd, je voelt je niet lekker, je hebt je dag niet, je hebt nog zoveel dingen die je moet doen, zodat je je gaat afreageren op anderen. Zijn het personen die krachtiger zijn dan jij, zal je het gaan af reageren aan personen die er geheel niets mee te maken hebben. En dat is nog niets vergeleken bij wat je doet naar jezelf. Je bent niet goed genoeg meer, je bent stom, je haat jezelf, je vind jezelf niet meer mooi, je vind je geen goede ouder meer en je voelt je eenzaam. Je reageert je af op je partner omdat je de opgestapelde emoties wilt uiten en je gelijk wilt halen. Je gaat discussies aan en en voelt je alleen maar goed als je anderen kunt overtuigen van jou gelijk. En je wordt nog eenzamer. Logisch want je scheidt jezelf steeds meer af van het geheel. Eenzaamheid is een gedachte die ontstaat omdat het ego uniek wil zijn. Ik wil de beste ….. worden van de wereld; ik wil dat iedereen tegen me op gaat kijken, zodat ik niet eenzaam meer ben. Als kind was je niet eenzaam, juist door deze illusie van het ego ontstaat de eenzaamheid. Als je weer tot in het diepe bewust wordt dat we allen één zijn, zien we dat er zonder ons ego niets overblijft. En niets is alles. Zo kan er geen eenzaamheid zijn, want we zijn alles. Slecht onze eigen illusie (de gedachte van een ik) houdt dat tegen.

Ons bewust worden van deze zaken kan ervoor zorgen dat we niet meer hoeven te lijden. Lijden hoort niet bij het leven, het is ons (aan)geleerd. Altijd gelukkig zijn is een mogelijkheid. De illusie van het ego kan ervoor zorgen dat je niet waardevol genoeg bent om altijd geluk te ervaren. We verdienen het toch om gestraft te worden? Niet dus. Als je om je heen kijkt zul je mensen zien die (soms) lijden. Ik zie echter ook mensen die nooit lijden. Zij genieten van het leven en het leven stroomt. En iedereen kan dit. Het is geen gave, het is het bewust worden van de illusie, van het spel dat je hebt leren spelen. Als je het eenmaal ziet begrijp je niet waarom je dat niet eerder hebt gezien. Het lijkt zo simpel dan allemaal. Maar wat je niet ziet kun je ook niet veranderen.

Nu oordelen we vaak over onszelf. We vinden dat we schuldig zijn en dat we soms straf verdienen. Elk geloof zit er vol mee. We proberen een ideaal te worden wat we nooit kunnen zijn. We proberen het iedereen naar de zin te maken en niet op iemands tenen te trappen. Intussen keuren we onszelf voortdurend af. Waarom denk je dat we het toestaan dat iemand misbruikt van ons maakt? Omdat we onszelf nog meer misbruiken. Voor sommige mensen kan het zelfs zo lijken dat het hele leven uit lijden bestaat. Het kan toch niet anders. Het overkomt mij allemaal. Je hiervan bewust worden kan je uit het lijden verlossen. Het is maar een droom die je droomt. Niets ervan is waar. Het is een ballon die je door kunt prikken. Zelfmedelijden brengt je niets verder. Je kunt het leven zien als een gevangenis, met lijden, angst en eenzaamheid of je kunt het leven ervaren als vrij om te gaan en te staan waar je wil, reageren uit liefde en beseffen dat alles één is. Je kunt leren om te accepteren van dat wat is. Want meer is er niet.

***

Liefde

Er wordt heel veel gesproken en geschreven over liefde. Liefde heeft in onze taal veel verschillende betekenissen. Liefde in een partner relatie is wel een heel ruim begrip geworden. Mensen beloven elkaar, in bijzijn van een heleboel anderen, dat ze elkaar trouw zullen zijn, in goede en slechte tijden bij elkaar blijven en elkaar tot de dood hun scheid elkaar lief zullen hebben. Kortom: het sprookje van de prins op het witte paard.
Hoe kun je dit aan iemand beloven, terwijl je helemaal niet weet of je dit kunt waarmaken, terwijl je dit in elk geval wel van je partner verwacht omdat die dat ook heeft beloofd.
Na de tijd van de verliefdheid (mijn partner heeft wel een aantal dingetjes die me niet bevallen, maar dat verandert wel als mijn partner me beter leert kennen), begint de machtsstrijd. De grenzen worden eenmalig vastgelegd en daar valt zelden nog iets aan te tornen. “Dat hebben we toch al afgesproken?”, kan ervoor zorgen dat je voor lange tijd gevangen kan blijven in die afspraak. Daarna komt de strijd in wie het beste kan manipuleren. Wie is de dominante en wie is de onderworpene? Het respect verdwijnt langzaam en we zoeken ruzie totdat de grenzen weer duidelijk zijn gesteld. Vanaf de zijlijn is duidelijk te zien dat ze elkaar steeds meer pijn doen en de liefde steeds meer uit de relatie verdwijnt. Onze partner wordt de favoriete persoon om onze woede op af te reageren, ook al heeft die hoogstwaarschijnlijk niets met de boosheid te maken.

Wij zijn de relatie begonnen omdat we ons alleen voelden en doordat we elkaar steeds minder respecteren voelen we ons weer alleen. We kiezen dan soms om uit elkaar te gaan, want alleen is dan vaak nog een betere keuze dan samen alleen. Soms blijven mensen ook bij elkaar ondanks dat ze elkaar pijn doen. Dat is meestal als je eigenwaarde zo laag is dat je jezelf nog meer pijn doet dan de ander aan jou. Als je eigen grenzen hoger waren zou je dit niet toestaan. Bij mensen die lang bij elkaar zijn hoor je vaak dat ze het als overwinning zien dat ze het “zolang met elkaar uitgehouden hebben”.
Liefde, respect en houden van begint bij jezelf. Als je jezelf niet kunt respecteren en waarderen is het dan zinvol om dit in een partner te gaan zoeken, die jouw probleem op die manier gaat oplossen? Partners zoeken elkaar vaak op om te vinden wat ze zelf missen en kunnen dan “niet meer zonder elkaar”. Logisch dat als je dan elkaar gaat dat het dan pijn doet. Je hebt een stuk dat je zelf mist in de ander herkent en bent daar misschien zelf wel een beetje jaloers op (al zal je dat niet toegeven natuurlijk).

In het toneelspel van het leven speel je vaak maar een paar rollen en bent blij dat je de andere rollen bij een partner kan vinden. Deze partner zal je echter nooit “compleet kunnen maken”. Je bent al compleet, maar je mist nog een aantal zaken die je niet durft te spelen op het toneel en dus begint het idee dat je moet gaan groeien. Dat je dingen moet gaan leren die je tot nu toe nooit hebt gedaan. Dat je ineens alles moet kunnen, want anders heb je van alles gemist in het leven. We zijn intussen zo druk bezig met het proberen dat te verbeteren, dat intussen het leven aan ons voorbij gaat. En dan zijn we ineens oud geworden zonder dat we hebben kunnen genieten van alles om ons heen. Ons leven is veel te kort om tijd weg te gooien aan ruzies, woedeaanvallen, jaloezie, bezitsdrang en machtsspelletjes. Pas als we dat leren inzien dan kunnen we genieten van onszelf, van de partner en van alle mensen die we tegenkomen. Als we de strijd niet meer voeren dan is wat over blijft echte liefde.

Liefde en Angst

Iedereen creëert zijn/haar eigen illusie. Doordat iedereen zijn eigen gedachtes heeft, zullen twee mensen nooit gelijk zijn. Er zullen altijd verschillen zijn ook al kijken meerdere mensen naar dezelfde persoon. Zelfs mensen die jou heel goed kennen weten niet hoe jij precies in elkaar zit of denkt, want zij hebben hun eigen beeld van jou gevormd. Zelfs je ouders, je kinderen of je partner kunnen een fantasie over jou hebben die geheel anders is dan de fantasie die je hebt over jezelf. Daarom is respect voor elkaar’s beelden hebben zo belangrijk. We kunnen en zullen nooit precies hetzelfde zijn. Onze overtuigingen en gedachten zorgen voor een verschil, ook al zijn we als ééneiige tweeling geboren.
In een relatie kun je wel denken dat je hetzelfde voelt, maar het zijn twee verschillende mensen, met verschillende beelden. Zelfs het zien van de kleur rood is niet hetzelfde als dat iemand anders dat waarneemt. Elke relatie die we met iemand of iets hebben is op zich weer een nieuwe gecreëerde illusie. De relatie die je hebt met je ouders, kinderen, partner en vrienden hebben allemaal hun eigen invulling gekregen en zijn allemaal gekleurd met jouw eigen plaatjes. Het lijkt op die manier wel dat elke relatie een eigen leven gaat leiden. In werkelijkheid is dit de illusie van de afgescheidenheid. Je hebt relaties met een aantal mensen en dus geen relaties met de overige. Is je buurman die naast je woont anders dan een buurman die 10.000 km verderop woont? Onze huidige denkbeelden over relaties zijn het gevolg van het kopiëren van het gedrag om ons heen. Een relatie bestaat niet, alleen maar in gedachten. Een man en een vrouw zijn aan elkaar gebonden door een gedachte van trouw. In een relatie moet je allemaal zaken van die persoon weten om de relatie in stand te kunnen houden. Is dat waar? Nee, je hoeft niets te onthouden. Iemand zei ooit eens tegen mij: “ Ik ben liever eerlijk, want dan hoef ik niets te onthouden”. En in die ene zin zit zoveel waarheid in. Niets onthouden geeft zoveel rust. We hebben geleerd dat we van alles moeten onthouden, maar is dat niet uit angst?

Tijdens je gemaakte illusies komen er ook nog emoties langs. En de twee hoofdgroepen waarin emoties kunnen worden onderverdeeld zijn liefde en angst. Een relatie wordt begonnen uit de angst om alleen te zijn. Relaties kunnen wel voor 95% uit angst en voor 5% uit liefde bestaan. En ook al is dat getal soms lager zal de weegschaal vaker naar de angst doorslaan dan naar de liefde. Om dit te kunnen zien kijken we naar de kenmerken van handelen uit liefde en uit angst.

Liefde kent geen moeten. Als we denken dat we dingen moeten of omdat het zo hoort of dat we denken dan het van een ander moet komt er altijd verzet. Onze natuurlijke staat is liefde en door angst komen de moetens en het verzet ertegen. Uit liefde doen we alleen maar dingen die we willen doen. Liefde kent geen verwachtingen. Angst is verwachting. Als we dingen verwachten (van onszelf, van anderen) dan zitten we dus in angst en ervaren het soms zelfs als pijnlijk. Als verwachtingen niet uitkomen voelen we ons gekwetst (alsof iemand anders je zou kunnen kwetsen). Niemand anders kan ons kwetsen, dat is onze eigen verantwoordelijkheid